Terug van weggeweest. Het vliegtuig daalde door de wattige wolken en de groene rijstvelden kwamen in zicht. Madagaskar, ons werkgebied voor de aankomende maanden.
Bij aankomst wachtten ons 2 verrassingen. Bij het visum loket was ineens de keuzemogelijkheid veranderd. Tot onze schrik stond er een dik kruis door de 3 maanden optie. We konden maximaal maar een 2 maanden-visum kiezen. Dat was in al die jaren nog niet gebeurd. Een tegenvaller. Twee maanden is heel kort voor een derdewereldland, waar alles een versnellinkje lager gaat. Maar onze hemelse Pappa weet ervan. Dus legden we het maar in Zijn handen. Onze thuiskomst in Nederland wordt dus wat vervroegd naar 8 februari. Maar geen punt, Pappa zal dan wel iets anders voor ons op het programma hebben staan.
De volgende verrassing was dat Arjans tas maar niet op de bagageband verscheen. Na uren wachten in de hitte en een formulier invullen, konden we een beetje vermoeid met maar 1 rugzak naar het hotel. Dit was de eerste keer dat we dit meemaakten. Toch een redelijk gemiddelde, als je bekijkt dat we ongeveer 90 vluchten op al onze reizen achter de rug hebben. Gelukkig dook de rugzak na 2 dagen op en konden we hup doorreizen naar Antsirabe. We hebben tenslotte maar 2 maanden.
Al snel hadden we weer contact met Louisa, die ons vertelde dat het groepje christenen stond te popelen om te beginnen met de training. Prijs de Heer!
Eindelijk na 3 maanden uitstel en wachten is de training begonnen. Elke zondagmiddag ontvangen we 7 hongerige mensen om meer te leren over God. Met als onderwerp, God als Geneesheer en wij als Zijn medewerkers. Hij heeft de weg al vrijgemaakt voor redding en genezing. En wij mogen Zijn leven uitdelen aan anderen. Wat een pracht plan!
Onze bezoeken met Louisa naar het ziekenhuis blijven gestaag doorgaan en een genezing afgelopen week sprong eruit. Een oudere man getroffen door een herseninfarct lag in een bed (helaas komen we deze ziekte veel tegen). De man kon zijn rechterkant niet bewegen. Na gebed vertelden we hem zijn arm en been te bewegen. Tot grote verbazing en blijdschap van zijn kinderen kon hij ze bewegen. De Heer werd volmondig bij dat bed geprezen!
Het is lychee seizoen en overal zie je de pitten en schillen op de grond gedeponeerd. Ze nemen het woord ‘wegwerpmaatschappij’ hier heel letterlijk. We hebben van vorig jaar geleerd dat je je kans moet grijpen zolang het kan en ze kopen wanneer je ze ziet. Want een jaar terug hebben we maar 1 kilo gegeten. En toen we een week later trek hadden in meer, was er nergens meer een lychee te bekennen. Dus we hebben nu al aardig wat kilo’s weggewerkt van deze overheerlijke vitamine bommetjes (zolang de voorraad strekt, 25 cent per kilo).
Arjan kon deze week Gods liefde tonen in de lokale supermarkt bij de drukke vleesafdeling. Hij hoorde een medewerker verschillende keren klagen tegen zijn collega over veel pijn in zijn heup. Arjan bood aan om voor hem te bidden en vroeg hem zijn hand te geven. Hij gebood kort de pijn te verdwijnen in Jezus’ naam en liet zijn hand weer los. Door de drukte kwam het er niet van om de man zijn heup te laten checken. Dus Arjan liep verder met zijn karretje. Even later hoorde hij een harde schreeuw achter zich: Wauw! Arjan keek om en zag de medewerker heel enthousiast zijn duim omhoog steken. Hij was genezen. En Arjan riep luid terug: Jesosy! (Jezus)
De Heer is goed!