De eerste regenbui is gevallen na maanden van droogte. De periode van stofhappen lijkt weer over te zijn. Soms liep je over een zandweg door poederzand, zo fijn als meel en waren je voeten bedekt met bruine stof. Dan komen Bijbelverhalen, zoals iemands voeten wassen meer tot leven. Veel normaler in landen waar bestrating en asfalt nog luxe zijn.
De afgelopen weken waren redelijk rustig. De Jezus-film in het dorp was een succes. Er kwamen zo’n 45 mensen kijken in een klein kamertje. De film zou eerst getoond worden in een ander huis, maar bij aankomst bleek, misschien wel typisch Malagasy, dat die vrouw was vergeten dat we zouden komen.
Een andere vrouw, die een tijdje terug tot geloof in Jezus is gekomen, bood toen haar kamer aan. Dit was bijzonder, want haar echtgenoot was tegen haar bekering en wilde niks weten van dat Jezus-gedoe (ook niet in zijn huis). Toch hielp hij om de kamer gauw om te bouwen tot provisorische cinema. Heel stilletjes keek hij de hele film mee. Prijs de Heer, dat ook hij tot bekering zal komen en met God gaat wandelen! (foto’s/filmpjes)
Elke vrijdag doen we met Louisa een vreedzame invasie in het ziekenhuis. De afgelopen keren bezochten we ook de kinderafdeling en tuberculose afdeling. Er lag daar een jonge vrouw, die erg ziek was en al 6 dagen buitenbewustzijn was, maar nadat we de ziekte commandeerden haar te verlaten, kwam ze bij. Prijs de Heer! Zet de gevangenen en gebondenen vrij!
We zijn alweer op de helft van ons 3 maanden verblijf. In november moeten we het land weer verlaten om een nieuw visum van 3 maanden te krijgen. Maar dit keer gaat de visa-run niet naar het eiland Réunion. Het vliegticket bleek ineens duurder te zijn dan we gewend waren. Dus deze goedkoopste optie viel af.
We vroegen de Heer, waar we dan heen moesten. Toen ineens herinnerden we ons een uitnodiging van een vriend, die de wereld over gaat om christenen te trainen. In juni, toen wij een reünie hadden in Duitsland, had hij ons heel serieus uitgenodigd om hem in november te helpen in Brazilië. We hadden er niet veel aandacht aan besteed, omdat we meer gericht waren op Madagaskar. Maar nu ineens kwam het weer op. We keken naar zijn start datum in november en het bleek precies de datum te zijn dat wij Madagaskar moeten verlaten voor ons visum.
Ook kwamen de woorden, die we al eerder en ook in juli hadden ontvangen ineens terug, dat God ons ook breder wil gaan inzetten (Europa, wereld) en dat we ons niet alleen op Madagaskar moeten richten.
Nou, dan zetten we maar in geloof ook die stap op het water. Een volgend avontuur!
Dus 15 november zetten we voet in Brazilië om Anthony en Daisy een maand te helpen om christenen te trainen in hun wandel met Jezus.
Na die maand vliegen we weer terug naar Madagaskar met een nieuw 3 maanden-visum.
Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. We hebben nog 5 weken voor de boeg in dit prachtige land met haar vriendelijke mensen.
Het lijkt erop (je weet nooit hoe het hier loopt) dat we de aankomende weken een groepje christenen uit de kerk van Louisa gaan trainen in evangelisatie en zieken genezen. Zo worden andere lokale christenen geactiveerd om het licht van Jezus verder te verspreiden.