Het aftellen is een beetje begonnen. Nog 3 weken en dan verlaten we Antsirabe en onze vrienden hier.
Het is een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant, je leert hier mensen kennen en bent lekker aan het werk in Gods Koninkrijk. Maar aan de andere kant is het misschien ook even goed om afstand te nemen van het leven in een derdewereldland. Waar dingen niet altijd zo handig gaan.
Los van Arjans val (en zeer snel herstel! Prijs de Heer!) hadden we de afgelopen maand een klein dipje. We keken terug op 9 maanden Madagaskar en hadden even het idee dat we eigenlijk nog niet zoveel hebben kunnen doen. Zeker, er is van alles op ons pad gekomen; zoals helpen in een kindertehuis, Bijbelse training geven, zieken genezen, de Jezus-film tonen en vele mensen kunnen zegenen. Maar we hadden misschien meer in ons hoofd dat er een duidelijker werk opgestart zou worden. Dit bracht even de koppies omlaag.
Maar we zijn niet gemaakt om naar beneden te kijken, maar omhoog naar het prachtige werk van Jezus, in ons en door ons heen!
Dus ook deze laatste maand gaan we marcherend verder!
Twee weken terug zijn we met Nina naar een dorp in de buurt van Antsirabe geweest. Ze geeft daar elke zaterdag Bijbel-les aan tieners en vrouwen. We vroegen of we eens mee konden.
We konden daar ons getuigenis delen, hoe we Jezus hebben leren kennen. Ons ‘verhaal’ is altijd heel fijn om te delen met deze mensen. Want 13 jaar terug hadden we alles in het leven, maar we hadden geen vrede met God. Vaak denken mensen in dit arme land dat geld en spullen gelukkig maken, maar de leegte in je hart en leven blijft ook dan. Daar zijn we een mooi voorbeeld van. Die leegte is alleen bestemd om opgevuld te worden met Gods leven.
We hadden echt het idee dat ons getuigenis harten heeft aangeraakt. (zie foto’s)
Afgelopen zaterdag namen we de projector mee naar dit dorp en konden we de Jezus-film tonen.
We projecteerden de film op de muur van een kamer in een huisje. Er waren zo ongeveer 30 mensen verzameld die de film zagen.
Ook nu weer hoorden we wat gesnif tijdens Jezus Zijn lijden. God raakt harten aan en toont hen Zijn liefde en waarheid om een nieuw leven met Hem te beginnen.
God is goed!
Elke week gaan we heldhaftig op woensdagmiddag op pad naar de kerk van Louisa om het Woord te brengen en Engelse les te geven. De kerk ligt aan de rand van Antsirabe en is alleen te bereiken over zandwegen. Nu het regenseizoen is, betekent dit dus vaak: blubberbende.
Maar onze God is trouw. Bijna altijd is het op woensdag droog en kunnen we de rit maken, zonder te glibberen met de fiets.
Tijdens deze middagen brengt Arjan meestal een preekje en een stukje ontwikkelingsles. Zoals bijvoorbeeld; plant een fruitboom, zodat je over een paar jaar fruit kunt eten en verkopen. Of, eet niet alleen 2 keer op een dag een berg rijst, maar wat gevarieerder. Dit is veel gezonder voor je lichaam en je bespaart geld (rijst is op dit moment relatief duur). Als je dat een paar dagen in de week doet, kun je van het gespaarde geld na een week een paar kuikens kopen. Die geven over een half jaar eieren, nieuwe kuikens en vlees.
Meestal zijn het juist de simpele dingen. Het hoeft niet moeilijk te zijn. Maar de mensen moeten vaak op zulke ideeën gebracht worden.
Het volgende op het programma is dan de Engelse les. Amanda legt wat regels uit, geeft nieuwe woorden, laat de mensen het nazeggen, stelt een vraag aan een blozende tiener en doet makkelijke Engelse liedjes, zoals ‘hoofd, schouders, knie en teen’ en ‘lees je Bijbel’. De mensen hebben er plezier in en vinden het jammer dat over 3 weken de lessen weer stoppen. We hopen nog een vervanger te kunnen vinden.
Nog een ander nieuwtje: Toky, de bewaker van het huis gaat trouwen. We zijn uitgenodigd op zijn bruiloft, maar helaas is dit op 28 april en dan zijn we niet in Madagaskar. Erg jammer. We hadden best graag zijn bruiloft willen meemaken.
En morgen zijn wij alweer 11 jaar getrouwd.
Wij gaan nog even gezellig door met het werk hier en beginnen een beetje met aftellen.
Hoofden omhoog, want onze Verlosser leeft!