Het leven in een Malagasy dorp is heel anders dan in de stad. Het is hier erg rustig en er is geen luchtvervuiling. Zo af en toe komt er een ossenkar of fietser voorbij, een paar keer per dag een motor uit een verder gelegen dorp en voetgangers. (foto’s)
Het leven begint hier rond 4 a 5 uur in de ochtend. De mensen koken dan hun rijst, vegen hun huisje aan, zijn druk in de weer en gaan al vroeg op pad om hun land te bewerken of lopen 3 uur naar Mandoto om boodschappen te doen.
Wij hadden het voorrecht dat onze buurvrouw erg van zingen hield. Dus elke dag om 5 uur werden we wakker gezongen. Dan volgde er een wandeling naar het toilet hokje en ruimde we onze slaapplek op. Want gedurende de dag zou er steeds aanloop zijn in ons huisje.
Ook dat is anders, er is hier weinig tot geen privacy. Natuurlijk was het nu nog interessanter om even bij Hery langs te gaan, omdat er blanke bezoekers waren. Maar ook normaal gesproken komen mensen gemakkelijk even aanlopen en een praatje maken. Zodra we dus de kleppen voor het raam openden, stonden er weer nieuwsgierige kinderen bij ons raam te kijken. Hery had trouwens heel lief zijn huisje aan ons afgestaan en sliep met zijn zoontjes bij zijn ouders ernaast.
In een dorp als dit is er geen elektriciteit dus ’s avonds na 8 uur is het weer helemaal uitgestorven. Wel zie je soms een klein zonnepaneel liggen bij mensen die wat meer geld hebben.
Ook word je hier vanzelf zuinig met water, want door een wandeling naar de bron, voorzie je jezelf van water. Geregeld zagen we kinderen en volwassenen met zware jerrycans langskomen (op hun hoofd).
Op donderdag, de eerste morgen was er een dienst in de Lutherse kerk en mochten we, zonder van tevoren te weten, het Woord brengen. Richard, een Malagasy onderwijzer kon wat engels en ging vertalen. Hij was zenuwachtig, want dit was de eerste keer voor hem. Maar alles ging goed, zolang er eenvoudige zinnen werden gebruikt. Je zag de gezichten van de mensen helemaal oplichten bij het horen van de prediking.
We vielen met de neus in de boter, want deze week begon de schoolvakantie en was het uitdelen van de schoolrapporten. Dit is een hele officiële bedoening, waarbij alle ouders moeten komen. En natuurlijk waren wij ook van de partij. Op donderdag was de uitreiking van de middelbare school en op vrijdag van de lagere school. Daar zat je dan als eregast met honderden starende ogen van ouders en kinderen.
Geregeld werden we tijdens de lunch uitgenodigd bij mensen om te komen eten. Uiteraard kon de berg rijst dan niet missen. Zo hebben we bonen met worstjes, soort spinazie en cassave gegeten. Allemaal prima te eten, behalve de berg rijst. Die konden we meestal niet overwinnen en moesten dan toch iets laten staan.
Ook beginnen we steeds meer te wennen aan ‘ranon ampango’. Dit is water gegoten op de aangebrande rijst in de pan en zo geserveerd als warme drank bij het eten. Tja, Hollandse smaakpapillen moeten toch echt wennen aan aangebrand rijstwater.
In de middagen wandelden we naar nabij gelegen dorpen om kennissen van Hery te bezoeken, dorpskinderen het nieuwe lied te leren, hen de Bijbel voor te lezen en ze uit te nodigen voor de film in de avond.
Elke avond toonden we met de projector een film. De Jezus-film, kinderversie of lange versie of de God’s Story in Malagasy. Dit is een andere film, die door de Bijbel gaat en Gods reddingsplan uitlegt. De kleine projector kon verbazend goed en scherp projecteren. En samen met de speaker bracht dit compacte setje dus flink beeld en herrie.
De 2e avond konden we in de Lutherse kerk de film vertonen. Dit is een aardig groot gebouw en er kwamen ongeveer 300 mensen aandachtig kijken. Het praatje ging natuurlijk rond en de volgende avond kwamen er geschat zo’n 500 mensen. Helaas kwam er die avond een onweersbui voorbij en kon je niets meer verstaan door het kletteren van de regen op het ijzeren dak.
De laatste avond mochten we de film vertonen in een klaslokaal van de school. Compleet volgepakt met mensen op de grond, in de raamkozijnen, buiten en bij de deur, genoten ze van het verhaal van Jezus. Geregeld hoorde je in afkeuring het klikken van de tong toen Jezus werd geslagen en aan het kruis genageld en ook klonk er wat gesnotter. Ze zaten helemaal in het verhaal.
Wat geweldig om op deze manier mensen te bereiken met Gods reddingsplan voor hen.
De mensen waren heel dankbaar voor ons bezoek. En vroegen al wanneer we bij hen kwamen wonen. We kregen allerlei geschenken mee en verschillenden brachten de laatste dag een handjevol mango’s. Opgeteld werd dit een hele berg van ongeveer 12 kilo. Ook kregen we een zak pinda’s en bonen mee. En als kers op de taart kwam iemand aanlopen met een levende haan! Hoe gingen we dit meenemen! Gelukkig was de weg droog genoeg en was er een auto voor ons geregeld die ons terug bracht naar Mandoto.
Dus een uur later met een haan op schoot in een taxi-brousse reden we moe maar voldaan weer 3 uur terug naar Antsirabe. Missie volbracht!
Het enige waar we helaas weer tegenaan liepen en een beetje verdrietig van werden, was de Malagasy mentaliteit van ongegeneerd hand ophouden. En dat je dus ook gewoon gezien wordt als de wandelende geldbuidel. Zo vroeg het koor van de kerk of we wilden bijdragen aan een keyboard, microfoons en het opnemen van een cd. De berekening wat het zou gaan kosten was al gemaakt, een kleine 1600 euro. En ook zagen anderen zichzelf wel met zo’n projector.
Iedereen in dit land kan wel dingen gebruiken, ook voor het evangelie. Maar zodra je aan mensen gaat vragen en je voorziening verwacht van hen, dan is je hoop op hen en niet meer op God. Dan ga je mensen als voorziener zien en niet God. En dus ook bij een volgende keer, zal je je richten tot mensen.
Deze mentaliteit vinden we niet terug in de Bijbel en is ook niet onze manier van leven. Ze hebben niet door dat wij geen organisatie achter ons hebben, leven van giften en zelf nooit om geld zullen vragen aan mensen, maar alleen aan God.
Ze weten nog niet dat als je dat doet, je dan juist de wonderen en voorzieningen ziet gebeuren. Er valt nog een hoop te onderwijzen.
Wij kunnen echt volmondig zeggen: we komen nooit tekort, want onze hemelse Vader weet wat we nodig hebben.
Daarom willen we nogmaals iedereen bedanken, die aan de aansporing van God gehoor heeft gegeven om ons te bemoedigen, voor ons te bidden of een gift te geven.
Alle eer aan God!
PS: we konden het niet over ons hart verkrijgen om de haan op te eten. Dus hij is, na een dag in onze tuin te hebben geparadeerd, geschonken aan een arme familie hier in de kerk.