Haha, het is toch handiger om jullie op de hoogte te houden van wat we al meegemaakt hebben, dan over komende plannen te vertellen. Dingen veranderen nog wel eens. Niets is zo veranderlijk als Madagaskar.
Helaas hebben ze de evangelisatie actie, waar we van spraken, een paar dagen voordat we gingen geannuleerd. Er was al veel regen gevallen en daardoor zouden we het dorp niet meer met de auto kunnen bereiken. De Heer was zo geweldig om ons al een aantal dagen van tevoren te zeggen dat het geannuleerd zou worden. We waren dus voorbereid op dit nieuws. Daardoor was de teleurstelling niet zo groot.
En geen nood, want de gevangenis was eindelijk na 2 maanden weer open voor bezoek. Wat een goed weerzien was dat weer. Verschillende bekende gezichten, maar ook aardig wat nieuwe.
Maar toch wilden we nog graag naar dorpen toe. Een paar dagen later stond Hery, de dorpsevangelist, weer op de stoep. We spraken over de afgelastte evangelisatie actie en ons verlangen dat we nog graag zijn dorp wilden bezoeken. Hij vertelde ons dat dat lopend best mogelijk was en vroeg wanneer we wilden komen. Nou, dat hoef je geen tweede keer te vragen. We waren er inmiddels al een beetje klaar mee en hadden besloten om ons niet meer blind te staren en te wachten op een vertaler. Ons leven is niet voor niets: een stap op het water. Maar dan moet je ook lef hebben om uit te stappen. Het dobberen in ons comfort bootje had weer lang genoeg geduurd.
Als je God wonderen wilt zien doen, dan moet je in het ‘onmogelijke’ stappen.
Als het niet op de ene manier gaat, dan zetten we door op de andere manier. Dus we gaan ervoor en kunnen vloeiend de taal, in Jezus’ naam!
Dus we maakten met Hery de afspraak om een week later te komen (zonder vertaler). zie foto’s
Dus afgelopen week reden we met de lokale bus (taxi-brousse) 100 km naar het westen, op naar Mandoto. Daar zou Hery ons oppikken en zouden we naar zijn dorp Ambohitrandriana gaan. We namen maar zo weinig mogelijk bagage mee, want het was nog niet duidelijk of het 3 uur lopen zou worden naar het dorp of misschien achter op de motor. Dus met slaapmatjes, klamboe, projector, speaker, batterij, zonnepaneel, tandenborstel, setje kleren en onze Bijbels gewapend gingen we op stap.
We hadden afgesproken om om 8 uur een taxi-brousse te nemen, maar toen we ruim op tijd op het busstation arriveerden, bleek de taxi-brousse al vertrokken. Dit betekende dus dat er een lege brousse stond te wachten op passagiers. Het bus systeem in dit land werkt anders dan in het westen. Ze vullen de taxi-brousse op met passagiers en dan pas vertrekken ze. In ons geval konden we dus voorin instappen (goede plaatsen), maar moesten we wel 2 uur wachten totdat we vol zaten en vertrokken. Op naar Mandoto!
Onderhoud is hier een vreemd woord en ze rijden gewoon door totdat de auto het begeeft. En ook wij deelden in die beleving. Halverwege begaf de schokdemper van de taxi-brousse het en zakte hij door zijn pootjes. Ook niet zo raar met 23 mensen erin. Na een uur wachten kwam er een andere halfvolle bus voorbij en konden we weer verder reizen.
In Mandoto wachtte Hery heel geduldig ons op met 2 crossmotoren. We hoefden dus gelukkig niet te lopen! Daar crosten we achterop een motor de binnenlanden in. De weg was soms wat glibberig door de regen en op verschillende plekken lagen grote plassen.
Er wachtte ons een warm welkom in het dorp door de ouders van Hery en vele starende kinderen (en volwassenen). We werden echt van top tot teen bekeken door tientallen starende ogen. Velen zagen voor het eerst blanken en waren wat bang. Om het ijs te breken, leerde Amanda de kinderen een Malagasy lied met bewegingen. En dit bleek de rest van de dagen in andere dorpen ook een goed middel te zijn.
Ambohitrandriana is een dorp van ongeveer 1000 mensen met een school en een kerk. Sinds de dood van zijn vrouw (afgelopen april), is Hery verhuisd naar dit dorp. Want in het dorp waar hij woonde (5 uur verderop) is geen school voor zijn 2 zoontjes, die eerder les kregen van hun moeder.
Hery toonde ons zijn nieuwe dorp en liet ons kennis maken met verschillende mensen, terwijl we gevolgd werden door een hele stoet kinderen. Bij verschillende werden we uitgenodigd om even binnen te zitten met vervolgens vele nieuwsgierige kinderogen bij deuropeningen en ramen.
Je moet hier niet aan beginnen, als je niet tegen een beetje aandacht kunt.
Hery was erg enthousiast om dezelfde avond bij zijn huis met de projector een film van Jezus te tonen. We zetten dus de projector op een stoel en richtten de film op de buitenmuur van het buurhutje. Rond de 30 mensen uit de buurt kwamen, al zittend en staand rond de stoel, kijken naar deze openlucht bioscoop.
Iets vermoeid van de dag hingen we onze klamboe op en spreidden we onze slaapmatjes op de grond.
Dank U, Heer. Onze eerste dag in de binnenlanden.
(om het leuk leesbaar te houden: de rest volgt snel + meer foto’s)