Inmiddels zitten we 2 weken in Antsirabe. In de tussentijd hebben we weer vrienden begroet, zitten nu tijdelijk bij Margrith, een Zwitserse zendelinge in huis en zijn we op huizenjacht gegaan.
Aangezien het erop lijkt dat we wat langer in Antsirabe gaan zitten, was het fijn om een eigen stekje te zoeken. Zodat we niet meer met een ander gezin hoeven te leven, we mensen kunnen ontvangen, zelf kunnen koken en iets meer regelmaat hebben om o.a. dingen voor de Heer te doen en de taal verder te leren. De afgelopen anderhalve maand was heel geweldig met Nate in het kindertehuis en in Réunion, maar we hebben niet veel tijd genomen om onze taal bij te houden.
De huizen jacht begon al meteen de eerste dag. Na 5 minuten in Antsirabe ontmoetten we onverwachts Henry, onze taalleraar. Hij was erg blij dat we terug waren. En toen hij hoorde dat we een huisje wilden gaan zoeken, ging hij direct aan de gang. Heel lief. Ook andere vrienden gingen rondvragen of er een huis beschikbaar was. We kwamen er, na wat gereken, al snel achter dat een gemeubileerd huis beter voor ons zou zijn. Een leeg huis is wel héél leeg als je binnen stapt met alleen je rugzakje! Geen gasstel, pan, mok, matras, stoel etc. We kunnen in totaal nog 8 maanden hier in Madagaskar zijn, maar alleen al basisspullen kopen wordt opgeteld toch best duur in dit land. En dan niet wetend of je het kunt opslaan voor het volgende bezoek, gingen we toch maar voor een kant-en-klaar gemeubileerd huis.
Dat viel niet helemaal mee. Het appartement waar we vorig jaar zaten, was helaas bezet. Het werd een beetje een frustrerende zoektocht, want de huizen waren of te oud aftands, krap, levend met andere gezinnen of héél mooi. Zodat je idee van zendeling-zijn en leven op het gemiddelde niveau van de mensen in het water valt.
Na rond de 8 huizen/appartementen te hebben bekeken, waren we er aardig klaar mee. We wilden onze tijd niet steeds spenderen aan het rondrennen naar mogelijke huizen. Dus na veel wikken en een uiteindelijk antwoord van de Heer, hebben we toch besloten een mooi gemeubileerd huis te huren.
Vooral Amanda moest zich erover heen zetten om zich schuldig te voelen met de luxe.
We hadden afzonderlijk beiden aan onze Pappa gevraagd of Hij de volgende dag wilde zeggen of dit huis de bedoeling was. Het woord van de Heer was aardig raak. Onwetend vertelde Margrith ons de volgende dag dat ze een mooi stuk had gelezen in haar Bijbels dagboek. Ze wilde het met ons delen. Het ging over dankbaarheid en ontvangen. ‘ Wees dankbaar voor de zegeningen die Ik je wil geven. Ook als het zoveel lijkt.’
Dus hup, niet zeuren, blik vooruit en focussen waarvoor we gekomen zijn.
Als alles loopt zoals het moet lopen, kunnen aankomende zondag in het huis wat de Heer op het oog had.
Een paar dagen terug hadden we een fijne ontmoeting met Hery, een Malagasy evangelist. Hij werkt 100 km buiten Antsirabe in kleine dorpjes om daar het evangelie te brengen. Best bijzonder, want helaas hebben de meeste Malagasy christenen geen drive om het evangelie te brengen aan de onbereikten in hun land. Hij gaat met een motor naar dorpjes 3 uur van de bewoonde wereld. We deelden met hem ons idee om o.a. de Jezus-film te tonen aan mensen in dorpjes. Hij was heel blij dit te horen en vroeg of we het zagen zitten om in de toekomst met hem samen te werken. Uiteraard! Nog een goede reden voor ons om onze taal als een speer te leren, want Hery spreekt geen Engels.
We gaan zien hoe dit verder uitpakt.
God is zo goed en zelfs veel grootser dan we vaak denken!