We zijn al bijna weer een week in Madagaskar. Het lijkt wel of we niet zijn weggeweest. Bij aankomst waren alle geuren, kleuren en klanken weer heel bekend. We hebben 1 dag in de hoofdstad Antananarivo (Tana) doorgebracht, maar hadden niet een duidelijke indruk van de Heer om hier te blijven. Dus hebben we ons boeltje weer gepakt en zijn we doorgereisd naar Antsirabe, de stad waar we de vorige keer 2 maanden verbleven. Als er verder geen verandering van opdracht is, gaan we maar gewoon verder waar we de vorige keer gestopt zijn.
Al hobbelend en slingerend in een busje door de hooglanden reden we 170 km naar het zuiden. Het leek wel een race tegen de klok. De chauffeur had er een ‘goede’ gewoonte van gemaakt om rakelings langs fietsers en karren te schieten en in te halen waar je absoluut geen overzicht hebt. Wat is het dan toch geweldig dat je als kind van God alle vrede hebt en weet dat de Heer je beschermt! We konden genieten van het groene landschap na de regentijd.
De werkers bij Lovasoa (het culturele centrum waar we de taalcursus hadden) waren aangenaam verrast ons weer te zien. We hadden beloofd om een voan-dalana (kadootje) mee te brengen als we terugkwamen. Maar wat neem je mee in je rugzak voor minstens 40 mensen? We hadden maar besloten een geurend waxinelichtje met een Bijbelstekst te geven. Praktisch én geestelijk licht. Dus na het avondeten, gingen we aan de slag om de kadootjes klaar te maken, voor elke werker één. Hoe blij kunnen mensen zijn met iets kleins.
De bedelaarster, die vaak bij de muur van Lovasoa zit, herkende ons nog en begroette ons hartelijk. Vandaag hebben we maar een deken voor haar en haar kinderen gekocht, want de winter komt eraan en dan zijn de nachten koud. Ook Nina (eigenares van ons gehuurde appartement) en Henry, onze taalleraar waren erg blij ons weer terug te zien. Ze vonden beiden dat we nog redelijk in onze taal zaten ondanks onze lange afwezigheid. De aankomende tijd zullen we nog wat opfris taallessen met Henry gaan doen.
Het appartement van Nina is nu bezet en zij bood ons aan (als echte taallerares van hart) om voor een tijdje bij hen in te trekken en met het gezin te leven. Reden: helemaal duiken in de Malagasy taal en leven. Dit zou heel goed zijn voor onze groeiende talenknobbel. Dan wordt je ‘gedwongen’ je taal te gebruiken, ipv even makkelijk over te gaan op het engels. Daarentegen zal ons Hollands gevoel voor privacy wel een stap opzij moeten doen in dit gezin met 4 kinderen en 4 honden. Maar we krijgen wel een eigen ruime kamer. We denken er nog even over na.
Ook hadden we nog een bijzondere ontmoeting. ‘Bij toeval’ ontmoetten we weer onze gids van 13 jaar geleden. Tijdens onze reis in Madagaskar toendertijd maakten we een 3-daagse riviertrip met een gids, Jean-Noel. We herkenden zijn gezicht en toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen herkende hij ons ook. We hebben wel een paar uur met hem gekletst, onze Malagasy taal geoefend en verteld van een leven met Jezus.
God is zo goed! Zijn licht wordt verspreid.