Weer is ons verblijf in Kaapstad geweldig. Het voelt wel een beetje vakantie na 3 maanden in een van de armste landen ter wereld. (foto’s) Het begon al toen we boven Johannesburg vlogen. Wow, snelwegen en structuur. En in Kaapstad: alles lentegroen, westerse winkels, vlakke asfaltwegen, echte cappuccino en een hotelkamer met witte muren en wit beddengoed (wat schoon). We waren even kinderen in een snoepwinkel.
Na een goede nachtrust maandag, konden we dinsdagochtend meteen mee op pad. Pollsmoor gevangenis, de zwaarbewaakte vrouwen gevangenis. Eens in de 2 weken gaat er een team heen om daar tot zegen te zijn voor de vrouwen op de voorarrest afdeling. We waren er 3 maanden terug ook geweest en het had veel indruk op ons gemaakt. Amanda had er in Madagaskar voor gebeden of we deze keer in Kaapstad ook weer mee konden met het team, want we zijn hier maar een week. En Pappa regelde de zaken. Achteraf hoorden we dat het namelijk helemaal niet de bedoeling was dat ze deze week zouden gaan, maar door vreemde omstandigheden werd het toch maar deze week. Ze moesten wel lachen toen ze hoorden dat Amanda had gebeden en zo het hele schema veranderd was.
Tot onze verbazing herkenden we zelfs een paar vrouwen die er 3 maanden terug ook al waren. Als ze geen geld hebben, kunnen ze hier soms enorm lang zitten voordat hun zaak eens wordt bekeken. Heel triest. Niet alleen wij konden deze vrouwen bemoedigen, maar zij ons ook met hun gezang en vertrouwen op God in deze moeilijke omstandigheden.
Waar we ook enorm van genoten de eerste dagen was het makkelijke communiceren in het engels. Gewoon aanbieden of mensen gebed willen, zonder moeilijk na te denken hoe je dat ook al weer zegt in het Malagasy en hen daarna meer vertellen over Jezus. Geweldig!
Zo deden we gisteren een spontaan bezoek aan de oncologie afdeling van een ziekenhuis. Een soort van bliksembezoek. In het eerste bed lag een oudere vrouw en we boden aan om met haar te bidden voor genezing. Ze was een beetje verbaasd en vroeg waar we vandaan kwamen. Chris flapte eruit: from heaven! Ze wilde gebed en we baden kort met haar. Vervolgens vroegen we of ze pijn had voordat we baden. Ze beaamde dat ze veel pijn had, maar dat het nu weg was. Ze dronk wat uit een bekertje en vertelde dat haar keel geen pijn meer deed. Ook toen ze ging liggen (wat altijd veel pijn deed) en zelfs op de plek drukte waar het gezwel had gezeten, voelde ze niets. Het begon bij haar te dagen en ze werd blij. Ferm zei ze: de duivel is een leugenaar! Toen we verder gingen naar andere bedden en haar later wandelend door de gang tegen kwamen, vroegen we haar of ze ook kon lopen voor het gebed. Nee, zei ze alleen een beetje schuifelend. Prijs de Heer! God is zo goed! Haar naam is Joyce en we hernoemden haar spontaan: Rejoice (verheugd)! Samen prezen we God.
Werken in de Zaak van onze Vader heeft altijd bijzondere gebeurtenissen.
Naast al dit geweldige werk voor God genieten we ook een beetje van Kaapstad. We hebben pinguïns en zeerobben in het wild gezien. En vandaag toen we langs de kust reden met onze geleende auto, zagen we een walvis in de oceaan zwemmen. Geweldig!
Nog een volle dag met avonturen in Kaapstad en dan maken we ons op voor Nederland!