Het verhaal gaat verder. Afgelopen week konden we onze leraar lesgeven tijdens de les. Hij vertelde dat hij het echt niet meer had zien zitten met zijn lijdende vrouw. Maar elke keer als wij samen met hem baden en hij het resultaat zag, gaf hem dat enorm veel hoop. Hij zag dat ‘onze manier’ van bidden effectief was. Daarop sprong Arjan op en zei dat Henry mocht gaan zitten en hij zou even leraar zijn. We hebben zo een uur over bidden in geloof en autoriteit kunnen praten op basis van het werk van Jezus. Dat we als christen echt op de belofte mogen gaan staan in zekerheid. Ook hebben we het met verschillende bijbelteksten kunnen uitleggen. Eens wat anders, niet dat iemand betaald wordt voor zijn preek, maar betalen om te preken (tijdens de les). We hadden een dankbare toehoorder. Hij gaf aan dat dit na 34 jaar bekeerd te zijn helemaal nieuw was. Hij wilde het zelf ook meer in de praktijk gaan doen en ook gaan onderwijzen in zijn kerk, omdat hij zag dat het een waarheid uit de Bijbel is.
Pas hebben we het idee geopperd om samen met hem naar een ziekenhuis te gaan en te bidden voor zieken. En dit werd niet meteen afgeschreven, dus we vragen het van de week nog eens en gaan zien wat God gaat doen!
Naast dit geweldige nieuws hadden we pas ook een flinke domper. Een klap in het gezicht. We kwamen er namelijk achter dat, als we ons netjes aan de Nederlandse wet willen houden, we verplicht in oktober terug moeten naar Nederland en daar 2 en halve maand moeten blijven.
Als Hollander mag je niet meer dan 8 maanden per jaar in het buitenland zijn. Anders moet je je uitschrijven als inwoner van Nederland. Als het dus langer is, pleeg je fraude en heb je officieel geen recht op een Nederlandse zorgverzekering en zorgtoeslag.
Tja, je kunt zeggen, hoe komen ze erachter, maar…. eerlijkheid duurt het langst. We willen de duivel geen stok geven om mee te slaan (in de toekomst).
We wisten wel van die 8 maanden, maar we dachten dat het 8 maanden aansluitend was. Dus in ons geval: in januari 2017 terug. Maar nu kwamen we er achter, dat het gewoon opgeteld 8 maanden is. Tja, we zijn dit jaar ook nog 3 maanden in Amerika geweest. Die hadden we er niet bij gerekend…
Dus half oktober zitten we aan onze taks en moeten we nog 2 1/2 maand onze rest tijd uitzitten.
We waren flink zuur. Zijn we net zo intensief met de taal bezig en moet je er 3 maanden tussenuit en kun je dus niet Malagasy blijven spreken en beoefenen.
Moet wel zeggen dat de eerste paar dagen na dit nieuws we ineens wat minder enthousiast met de taallessen bezig waren.
De apostel Paulus had volgens mij in zijn tijd al dit gedoe niet. Zorgverzekeringen, te lang verblijf in het buitenland, onhandige visum voorwaarden en veel bureaucratie…
Maar Pappa weet ervan en zal het wel tot iets mooiers maken dan we nu kunnen zien.
Voor nu, gaan we stevig voorwaarts met ons oog op Jezus en blijven het licht van Hem verspreiden!